Przedczoraj podczas wizyty u mojej pani doktor tzw. pierwszego kontaktu, zobaczyłam kolejnego zdenerowowanego na służbę zdrowia i procedury lekarza. Powód dośc prosty – czas oczekiwania na rezonans magnetyczny mojego guza czy moze pheo(?) czyli guza chromochłonnego. Już nie wspomnę, że moja siostra cioteczna, lekarz pediatra, ordynator jednego ze szpitali w naszym województwie, wciąż mnie goni z badaniami i już grozi, że mnie umieści w szpitalu, bo sprawa robi się poważna. Do niej od przedwczoraj dołączyła moja pani doktor Beata. Cóz żeby się zapisać na ten rezonans mam zadzwonić dopiero w grudniu i zapis będzie na jakiś tam termin w przyszłym roku. Przyznam, że choc się w pierwszej chwili (w maju) trochę zmartwiłam i lekko zbuntowałam, to dość szybko mi przeszło. Ale teraz obie panie mocno mnie nastraszyły (specjalista endokrynolog w maju – trochę też) siejąc wizję nagłego zawału czy udaru mózgu, jeśli ów guz okaże się guzem chromochłonnym. Ponoć powoduje on skoki ciśnienia i może prowadzić do nagłego zgonu sercowego, choć sam z siebie w 90% jest łagodny. Ponieważ z wynikami Holtera do kardiologa również mam dzwonić dopiero w grudniu, żeby się zapisać na przyszły rok, pani doktor była pierwszą, która te wyniki obejrzała i wpadła w panikę. Mnie osobiscie one wydawały się calkiem niezłe. Okazało się, że w nocy podczas snu jestem na granicy zycia i śmierci, gdyż ciśnienie niemal ginie. W ciągu dnia oczywiście jak głupie czasem szybuje w górę bez ewidentnych przyczyn i pomimo dobrze ustawionych leków.  

Pani doktor Beata, była oburzona, że z podejrzeniem pheo mam czekać kolejne ileś miesięcy na kolejną diagnozę. I postanowiła sama się zająć wpisaniem mnie na listę oczekujących. Z tego wszystkiego ciśnienie i tętno rozkołysało mi się bez mojej winy przedwczoraj tak, że wieczorem pomimo leków, byłam już nim z lekka przerażona, oczekując na wypełnienie czarnych scenariuszy obu pań doktor… Na szczęście udało się to opanować, więc widać z tego, że blog ma szanse być dalej prowadzony, na większą chwałę Bożą. A ja czekam na wyniki interwencji wśród swoich kolegów i koleżanek mojej pani doktor. Pozostałe guzki jak i inne schorzenia mają się dobrze. Wiedzą, że nie czas teraz na dokazywanie. Jak powiedział mi mój szef, czas na chorowanie to ja mam w sierpniu podczas urlopu, a nie w ciągu roku, kiedy jestem niezbednie potrzebna w pracy. Wiem, że on się modli o moją dyspozycyjność i jak na razie Pan Bóg wysłuchuje jego próśb. To się nazywa troska o pracownika. Klopoty z oczami to też może być wynik owego pheo, więc nie ma czym się martwić – przynajmniej według mojej osobistej oceny. Na jakiś czas to tyle z frontu walki o zdrowie.

Wczoraj minęły 3 lata prowadzenia tego małego bloga. 14 września 2007 roku rozpoczęłam notką w święto Podwyższenia Krzyża Świętego o

Uśmiechniętym Ukrzyżowanym Chrystusie z kaplicy w Xavier, w Hiszpanii.

„Krzyż, przez który przyszło zbawienie, na którym ucałowały się Miłość i Sprawiedliwość, najczęściej kojarzy się nam z umęczoną postacią Zbawiciela.

Jeśli nie widzieliście, przypatrzcie się uśmiechowi Chrystusa. Autor krucyfiksu, zapewne nie raz widział na utrudzonych twarzach cień, słaby uśmiech, kiedy zmęczony człowiek kończył swoje trudne zadanie. Podobny uśmiech odwzorował na twarzy naszego Pana. Kontemplując dziś Krzyż, rozważając dzisiejsze słowa Pisma warto pamiętać o tym delikatnym uśmiechu płynącym z  Miłości do nas.”

Choć czasem trudno mi było nadążyć z pisaniem, czy znależć czas na pozostające wciąż bez mojej odpowiedzi komentarze (jak to jest na dziś), to jednak każdego dnia wieczorem posyłałam do wszystkich czytelników modlitwę i ten uśmiech naszego Pana, patronujący temu blogowi.

Nadal nie mam zbyt wiele czasu na zaglądanie na inne blogi, choć coś się zmieniło, na kilka zaglądam codziennie i choć nie starcza czasu na moje komentarze, to jednak przynajmniej czytam czym inni się z nami dzielą.

Zajrzałam dziś do statystyk w sumie pokazują 166502 odwiedziny oraz 3738 komentarzy. Za każdą wspólnie spędzoną minutę na tym blogu każdej osobie z serca dziękuję i zapraszam tak długo, jak długo będzie się tu dobrze czuła.

Kategorie notek dość mocno sie rozrosły, choć część z nich zawiera jedynie kilka wpisów. Mam nadzieję, kontynuować te tematy w Nowym Roku Liturgicznym, w którym codziennik dotyczyć będzie czytań dnia, a nie tylko Ewangelii, jak przez te trzy lata. Dojdą też nowe kategorie jesli Bóg pozwoli: o doktorach Kościoła, o współczesnych mistykach , o wielkich teologach i sprawach które poruszali na przestrzeni dziejów.  To czego nadal tu nie będzie to czystej codziennej polityki.  Powód jest bardzo prosty – muszę uważać na moje ciśnienie i zapewne części stałych czytelników również. Od czasu do czasu coś się pojawi, ale bez nadmiaru.

Panu Bogu za te lata i wszystkie dni z serca dziękuję i proszę o Jego dalsze błogosławieństwo na kolejne dni pisania i dla odwiedzających.